|
HET BEGON IN 2005
|
2005
We nemen ons leven onder de loep en merken dat de wens om naar Frankrijk te verhuizen steeds groter wordt. De ouders van Patrick wonen daar en hebben een huis met een flink stuk grond en een meertje erbij. In de zomermaanden is er behoorlijk wat aanloop van bekenden die hun tentje opzetten of gebruik maken van de ingerichte caravan. Zo ontstaat langzaam ons plan om een kleine camping te beginnen en daarnaast fotocursussen te geven. Patrick is immers fotograaf, iets wat hij al heel lang weer wil oppakken maar waar het door omstandigheden maar niet van komt. Hij is verzeild geraakt in de commerciële kant van het vak en baalt daar verschrikkelijk van. Hij heeft over de hele wereld fotografen geleerd wat een digitale camera is, wie zou er beter op z'n plek zijn dan hij met zijn gave voor overdracht.
Aan het eind van de zomer valt alles op z'n plek, het bedrijf waar Patrick werkt, gaat failliet en wij besluiten dat we gewoon moeten gaan, we zetten ons huis te koop, ik zeg mijn baan op als boekster bij een modellenbureau en ook mijn werk als fotomodel zeg ik in stilte vaarwel, op het franse platteland vast geen werk voor een grande taille.
Nu we hebben besloten om te gaan, willen we daar niet te lang mee wachten. Afhankelijk van de verkoop van ons huis hopen we in het voorjaar van 2006 naar Frankrijk te verhuizen. Dus er worden websites gemaakt, één voor de camping & de Gîte en één voor de fotografievakanties. En we gaan op Franse les om lang vergeten woorden uit het stof te halen, zodat we enigszins beslagen ten ijs kunnen komen.
In November zijn de voorbereidingen voor onze verhuizing in volle gang, we hebben het huis namelijk verkocht binnen 6 weken nadat we het op de markt hebben gebracht en de nieuwe bewoners willen er graag met de kerst in. Dit is ons te snel en we besluiten in overleg om eind januari de grote stap te wagen. Het inpakken is begonnen.
We nemen ons leven onder de loep en merken dat de wens om naar Frankrijk te verhuizen steeds groter wordt. De ouders van Patrick wonen daar en hebben een huis met een flink stuk grond en een meertje erbij. In de zomermaanden is er behoorlijk wat aanloop van bekenden die hun tentje opzetten of gebruik maken van de ingerichte caravan. Zo ontstaat langzaam ons plan om een kleine camping te beginnen en daarnaast fotocursussen te geven. Patrick is immers fotograaf, iets wat hij al heel lang weer wil oppakken maar waar het door omstandigheden maar niet van komt. Hij is verzeild geraakt in de commerciële kant van het vak en baalt daar verschrikkelijk van. Hij heeft over de hele wereld fotografen geleerd wat een digitale camera is, wie zou er beter op z'n plek zijn dan hij met zijn gave voor overdracht.
Aan het eind van de zomer valt alles op z'n plek, het bedrijf waar Patrick werkt, gaat failliet en wij besluiten dat we gewoon moeten gaan, we zetten ons huis te koop, ik zeg mijn baan op als boekster bij een modellenbureau en ook mijn werk als fotomodel zeg ik in stilte vaarwel, op het franse platteland vast geen werk voor een grande taille.
Nu we hebben besloten om te gaan, willen we daar niet te lang mee wachten. Afhankelijk van de verkoop van ons huis hopen we in het voorjaar van 2006 naar Frankrijk te verhuizen. Dus er worden websites gemaakt, één voor de camping & de Gîte en één voor de fotografievakanties. En we gaan op Franse les om lang vergeten woorden uit het stof te halen, zodat we enigszins beslagen ten ijs kunnen komen.
In November zijn de voorbereidingen voor onze verhuizing in volle gang, we hebben het huis namelijk verkocht binnen 6 weken nadat we het op de markt hebben gebracht en de nieuwe bewoners willen er graag met de kerst in. Dit is ons te snel en we besluiten in overleg om eind januari de grote stap te wagen. Het inpakken is begonnen.
|
|
|
2006
Eind januari is het zover, de verhuiswagen komt voorrijden, de hulptroepen zitten startklaar na een overdosis koffie en het inladen kan beginnen. Na een monsterrit van 13 uur door een sneeuwstorm, komen we om 12.00 ’s avonds aan in Pébru, onze nieuwe woonplaats in Frankrijk. We verblijven tijdelijk in de gîte, een klein huisje wat mijn schoonouders verhuren aan toeristen. Het is volledig ingericht dus we kunnen op ons gemak onze spullen uitzoeken en een plekje in ons nog te bouwen huis geven. Ja nog te bouwen, dat gaat Patrick zelf doen. We gaan de oude Porcherie (varkensstal) verbouwen tot woning met daaronder een fotostudio annex “locale” waar Patrick zijn cursussen gaat geven. Ik “bouw” ondertussen aan onze tweeling, half Juni ben ik uitgerekend, maar voel me nu al een ballon op pootjes, dus neem veel rust en fungeer als opzichter....
In Juni arriveren de dames, ik ga me dan ook voorlopig concentreren op het grootbrengen van de mooiste tweeling op de wereld, mijn liefste meisjes. De bouwwerkzaamheden gaan gestaag door, steeds is er weer iets nieuws af, zo kan ik nu na 10 maanden mijn keuken inlopen en daar gewoon koken en bakken wat ik wil. Je verlegt je grenzen, dit hadden we al gedaan in gedachten toen we het idee kregen om hiernaartoe te gaan, maar nu doen we het dus ook in de praktijk.
We genieten van het leven hier, zijn altijd druk bezig, maar we doen het voor onszelf, we bouwen iets op geheel naar eigen wens en smaak, we hebben de tijd voor elkaar en ons gezin, kortom het roer om lijkt ons bijzonder goed bevallen.
Eind januari is het zover, de verhuiswagen komt voorrijden, de hulptroepen zitten startklaar na een overdosis koffie en het inladen kan beginnen. Na een monsterrit van 13 uur door een sneeuwstorm, komen we om 12.00 ’s avonds aan in Pébru, onze nieuwe woonplaats in Frankrijk. We verblijven tijdelijk in de gîte, een klein huisje wat mijn schoonouders verhuren aan toeristen. Het is volledig ingericht dus we kunnen op ons gemak onze spullen uitzoeken en een plekje in ons nog te bouwen huis geven. Ja nog te bouwen, dat gaat Patrick zelf doen. We gaan de oude Porcherie (varkensstal) verbouwen tot woning met daaronder een fotostudio annex “locale” waar Patrick zijn cursussen gaat geven. Ik “bouw” ondertussen aan onze tweeling, half Juni ben ik uitgerekend, maar voel me nu al een ballon op pootjes, dus neem veel rust en fungeer als opzichter....
In Juni arriveren de dames, ik ga me dan ook voorlopig concentreren op het grootbrengen van de mooiste tweeling op de wereld, mijn liefste meisjes. De bouwwerkzaamheden gaan gestaag door, steeds is er weer iets nieuws af, zo kan ik nu na 10 maanden mijn keuken inlopen en daar gewoon koken en bakken wat ik wil. Je verlegt je grenzen, dit hadden we al gedaan in gedachten toen we het idee kregen om hiernaartoe te gaan, maar nu doen we het dus ook in de praktijk.
We genieten van het leven hier, zijn altijd druk bezig, maar we doen het voor onszelf, we bouwen iets op geheel naar eigen wens en smaak, we hebben de tijd voor elkaar en ons gezin, kortom het roer om lijkt ons bijzonder goed bevallen.
|
|
2021
Alweer bijna 15 jaar wonen en werken we met heel veel plezier hier op onze Franse berg. Ieder jaar maken we het terrein, de huisjes en de fotostudio weer mooier, leuker en nog meer naar onze zin. Investeren doen we met het verdiende geld, in dit vak weet je immers niet of ze ook dit jaar weer komen, de gewenste gasten, die gezellige vakantiegangers. We zijn inmiddels flink ingeburgerd, zo ben ik al twee maal gevraagd als gemeenteraadslid, ben dan ook een actief lid van onze commune en Patrick heeft met zijn serie foto's van de lokale winkeliers behoorlijk naam gemaakt.
Afgelopen jaar heeft gelukkig laten zien dat we ook een mager jaar het hoofd kunnen bieden, dat het geluk wat we hier samen kennen nog steeds weten te waarderen, dat die keus van 16 jaar geleden de juiste is geweest. Aan iedereen die een droom heeft, raad ik aan, spring, volg je gevoel en leef je leven. Zonder schaduw geen licht zoals Patrick pleegt te zeggen.
Alweer bijna 15 jaar wonen en werken we met heel veel plezier hier op onze Franse berg. Ieder jaar maken we het terrein, de huisjes en de fotostudio weer mooier, leuker en nog meer naar onze zin. Investeren doen we met het verdiende geld, in dit vak weet je immers niet of ze ook dit jaar weer komen, de gewenste gasten, die gezellige vakantiegangers. We zijn inmiddels flink ingeburgerd, zo ben ik al twee maal gevraagd als gemeenteraadslid, ben dan ook een actief lid van onze commune en Patrick heeft met zijn serie foto's van de lokale winkeliers behoorlijk naam gemaakt.
Afgelopen jaar heeft gelukkig laten zien dat we ook een mager jaar het hoofd kunnen bieden, dat het geluk wat we hier samen kennen nog steeds weten te waarderen, dat die keus van 16 jaar geleden de juiste is geweest. Aan iedereen die een droom heeft, raad ik aan, spring, volg je gevoel en leef je leven. Zonder schaduw geen licht zoals Patrick pleegt te zeggen.
|
|
Chambres d'hotes & Gites en France
