Limburgers naar de Vendée
Begin januari 2004 kregen zussen Jacky en Renée het idee om Nederland te verlaten. Op zoek naar een betere manier van leven, meer rust tussen de oren en minder gejaag. Het idee om naar Frankrijk te emigreren werd bij man en dochters geopperd en na een week waren zij ook wel om. Ondertussen waren opa en oma ook om, dus onze wooneisen waren ook veranderd. We moesten in elk geval genoeg woonruimte hebben, en wat grond om een kleine camping te kunnen beginnen. We vonden een geschikte plek maar dat ging uiteindelijk niet door. Er kwam tegelijkertijd iets veel beters op ons pad: 2 woonhuizen, 16 hectare land en veel bijgebouwen waar we misschien wat mee zouden kunnen doen. En er stond een houten blokhut.
De streek was de zuid Vendée, een gebied waar we allemaal nooit eerder waren geweest. Maar wat een heerlijk gebied bleek dit te zijn. Prima klimaat, toeristisch (dus ideaal voor ons doel), vlakbij de Atlantische Oceaan en mooi in de heuvels. Alle voorzieningen vlakbij, toch wel belangrijk aangezien onze dochters Emma en Mariecke toen pas 10 en 7 jaar oud waren. Toen we een weekendje op en neer gingen om te kijken waren we op slag verliefd. Wat een geweldige ligging! De koop was snel rond en we hadden het geluk dat onze 3 huizen (van opa en oma, van René en Renée, en van Jacky) binnen 14 dagen verkocht waren. Al met al waren we in 4 maanden na de eerste bezichtiging, verhuisd. Twee wagens en een bus vol, daarbij een hond, drie katten, twee vogels en twee cavia’s.
De huizen en het terrein waren wat wij oneerbiedig noemen “een zooi”. Er moest ontzettend veel gebeuren, en onze prioriteit lag bij onze eigen huizen. Zelf prettig kunnen wonen, niet uit dozen moeten leven, een goede basis maken, ook heel belangrijk voor de kinderen. Keukens, badkamers, ramen, deuren, alles moest worden vervangen. Zo hebben we de lokale economie ook gespekt. En we voelden ons meteen thuis.
De kinderen begonnen op de lokale école publique. Voor Emma ging het allemaal wat makkelijker dan voor Mariecke, maar we zagen dat ze het landelijk leven heerlijk vonden.
We hebben meteen een bedrijfsvorm opgericht, een SARL, een Franse BV. We hebben goede adviezen van de impôts en van onze accountant gekregen. De eerste winter hebben we een zwembad laten aanleggen, is het sanitair aangepast en hebben we stroomaansluitingen aangelegd op de camping. De grootste tegenvaller was de septic tank, die was volgens de verkoper op norm, maar dit bleek niet het geval. Na het verplichte onderzoek hebben we toen een fosse aan moeten laten leggen van 25.000 liter. Ja, dat was wel even schrikken. Gelukkig hebben we er nooit meer omkijken naar en wisten we dat de capaciteit nooit te klein zou zijn.
Onze camping l ' ETOURNERIE heeft 6 plekken en de blokhut. De dag na onze emigratie kwamen de eerste gasten al, dat was wel bijzonder. We hadden een wc en een douche en dat vonden ze genoeg. De eerste winter is het sanitair uitgebreid. De website had ik in Nederland al gemaakt en dat had dus al boekingen opgeleverd. Uiteraard hebben we heel hard gewerkt, wat we zelf konden doen hebben we gedaan. Konden we iets niet zelf dan kwam er een lokale vakman aan te pas.
In de winter van 2007 heeft René samen met een Franse bouwvakker in een van de vele schuren onze eerste gîte gerealiseerd, Maison Passerose. In 2012-2013 hebben we Maison Tulipe gemaakt en toen opa en oma in 2015 terug naar Nederland verhuisden, hebben we hun huis veranderd tot Maison Violette.
De streek was de zuid Vendée, een gebied waar we allemaal nooit eerder waren geweest. Maar wat een heerlijk gebied bleek dit te zijn. Prima klimaat, toeristisch (dus ideaal voor ons doel), vlakbij de Atlantische Oceaan en mooi in de heuvels. Alle voorzieningen vlakbij, toch wel belangrijk aangezien onze dochters Emma en Mariecke toen pas 10 en 7 jaar oud waren. Toen we een weekendje op en neer gingen om te kijken waren we op slag verliefd. Wat een geweldige ligging! De koop was snel rond en we hadden het geluk dat onze 3 huizen (van opa en oma, van René en Renée, en van Jacky) binnen 14 dagen verkocht waren. Al met al waren we in 4 maanden na de eerste bezichtiging, verhuisd. Twee wagens en een bus vol, daarbij een hond, drie katten, twee vogels en twee cavia’s.
De huizen en het terrein waren wat wij oneerbiedig noemen “een zooi”. Er moest ontzettend veel gebeuren, en onze prioriteit lag bij onze eigen huizen. Zelf prettig kunnen wonen, niet uit dozen moeten leven, een goede basis maken, ook heel belangrijk voor de kinderen. Keukens, badkamers, ramen, deuren, alles moest worden vervangen. Zo hebben we de lokale economie ook gespekt. En we voelden ons meteen thuis.
De kinderen begonnen op de lokale école publique. Voor Emma ging het allemaal wat makkelijker dan voor Mariecke, maar we zagen dat ze het landelijk leven heerlijk vonden.
We hebben meteen een bedrijfsvorm opgericht, een SARL, een Franse BV. We hebben goede adviezen van de impôts en van onze accountant gekregen. De eerste winter hebben we een zwembad laten aanleggen, is het sanitair aangepast en hebben we stroomaansluitingen aangelegd op de camping. De grootste tegenvaller was de septic tank, die was volgens de verkoper op norm, maar dit bleek niet het geval. Na het verplichte onderzoek hebben we toen een fosse aan moeten laten leggen van 25.000 liter. Ja, dat was wel even schrikken. Gelukkig hebben we er nooit meer omkijken naar en wisten we dat de capaciteit nooit te klein zou zijn.
Onze camping l ' ETOURNERIE heeft 6 plekken en de blokhut. De dag na onze emigratie kwamen de eerste gasten al, dat was wel bijzonder. We hadden een wc en een douche en dat vonden ze genoeg. De eerste winter is het sanitair uitgebreid. De website had ik in Nederland al gemaakt en dat had dus al boekingen opgeleverd. Uiteraard hebben we heel hard gewerkt, wat we zelf konden doen hebben we gedaan. Konden we iets niet zelf dan kwam er een lokale vakman aan te pas.
In de winter van 2007 heeft René samen met een Franse bouwvakker in een van de vele schuren onze eerste gîte gerealiseerd, Maison Passerose. In 2012-2013 hebben we Maison Tulipe gemaakt en toen opa en oma in 2015 terug naar Nederland verhuisden, hebben we hun huis veranderd tot Maison Violette.
|
|
|
Een andere grote verandering hadden we eind seizoen 2010. We waren vanaf het begin gezinscamping maar dat zagen we op dat moment niet meer zitten. We zijn sinds 2011 een plek waar volwassen gasten kunnen genieten van de rust en stilte.
Helemaal de batterij opladen, en daar blijkt behoefte aan te zijn. Wij genieten ook meer. Ook onze dieren hebben meer rust. We hebben loslopende kipjes, ganzen en 6 poezen. Onze buren hebben een groep pauwen en die lopen los rond, dus ook bij ons, onze gasten vinden dat geweldig.
We genieten van het werken in het toerisme, we hebben een enorme hoeveelheid toeristische informatie, zelfs meer dan de lokale Office de Tourisme. Onze gasten bestaan voor de helft uit Nederlanders en voor de helft uit Britten. En dan nog een paar Belgen en een verdwaalde Ier en Fransman. We vinden het heerlijk dat we onze talen kunnen blijven gebruiken. Beide dochters studeren ondertussen Tourisme (een Master in Angers en een BTS in Luçon), dus het bloed kruipt waar het niet gaan kan. En ze helpen in de zomer mee indien nodig.
We hebben een aardige taakverdeling opgebouwd in de afgelopen jaren, ieder doet waar hij/zij goed in is. Dit komt o.a. voort uit het werk wat we in Nederland deden: Jacky (59) werkte bij een bank, Renée (56) als secretaresse en René (56) is een techneut en tuinman. We hebben het prima naar onze zin en hopen dit nog heel lang te kunnen blijven doen. L’Etournerie is de plek waar we oud willen worden, genietend van de prachtige omgeving.
Helemaal de batterij opladen, en daar blijkt behoefte aan te zijn. Wij genieten ook meer. Ook onze dieren hebben meer rust. We hebben loslopende kipjes, ganzen en 6 poezen. Onze buren hebben een groep pauwen en die lopen los rond, dus ook bij ons, onze gasten vinden dat geweldig.
We genieten van het werken in het toerisme, we hebben een enorme hoeveelheid toeristische informatie, zelfs meer dan de lokale Office de Tourisme. Onze gasten bestaan voor de helft uit Nederlanders en voor de helft uit Britten. En dan nog een paar Belgen en een verdwaalde Ier en Fransman. We vinden het heerlijk dat we onze talen kunnen blijven gebruiken. Beide dochters studeren ondertussen Tourisme (een Master in Angers en een BTS in Luçon), dus het bloed kruipt waar het niet gaan kan. En ze helpen in de zomer mee indien nodig.
We hebben een aardige taakverdeling opgebouwd in de afgelopen jaren, ieder doet waar hij/zij goed in is. Dit komt o.a. voort uit het werk wat we in Nederland deden: Jacky (59) werkte bij een bank, Renée (56) als secretaresse en René (56) is een techneut en tuinman. We hebben het prima naar onze zin en hopen dit nog heel lang te kunnen blijven doen. L’Etournerie is de plek waar we oud willen worden, genietend van de prachtige omgeving.
